همانطور که در قسمت نخست کج ذهنی اشاره شد امروزه اذهان ملت خیلی کج و کوله و یه وری است. یعنی کافیه واژه ای که استفاده می کنید ایهام داشته باشد. ذهن های تاریک روشنفکران جوان ما بی شک صاف می رود سراغ منفی ترین برداشت ممکنی که یک ذهن تر و تمیز و با وجدان می تواند از آن واژه داشته باشد. بریم سراغ سوژه هایی که ذهن صاف، مستقیم و هموار پیر و جوان را کج و کوله و کمب و یه وری کرده است. خلاقیت روشنفکران جوان ما را نگاه. حتی از جدول هم قضایای ذهن کج کن پیدا می کنند. داشتیم جدول حل می کردیم. جایتان خالی یکی از سوالات این بود: مردان بی چیز. جوابش را که افهمی. اوو فقرا یا مساکین. اما در عین تعجب ملت، هنوز صدم ثانیه ای از خواندن شرح سوال نگذشته بود که دیدیم یکی از روشنفکران با کله افتاده تو خنده. ما هم هاج و واج. اهه. ای دگه چه مرگی وو؟ شهمات کرده بودیم. خنده اش تمام نمی شد که ازش بپرسیم چه مرگشه. "مردان بی چیز". با چشم بصیرت به تماشای مجدد آن سوال پرداختیم. کجاش خنده داره؟ مردان بی چیز. آووو. "چیز". مردان بی چیز. مردانی که چیز ندارند. حالا پنج هزاری افتاد. شما یه وقت "جاهین نشفی" که گوش نمی دید؟ گوش ندید بابا خطرناکه ها. آهنگ "چیز" او را شنیده اید؟ اگه بله که دیگه حله. مردان بی چیز یعنی مردان بدبختی که بیچاره ها آن اصل کاریشان کنده شده است. پس یارو حق داشت بخنده. ما هم از همان لحظه به بعد بود که نیمه ی کج و کوله ی آن ذهن زلال و شفافمان شروع کرد به فعالیت مسلحانه. آلا ذهن گرم ووده که بگرده دومبال سوژه. خیلی زود یه شرح توی آن جدول پیدا کردیم اینجوری: "همه دارند" شکر خدا سه حرفی هم بود. حدس بزنید اولین گزینه ای که به مغز یه وری ما خطور ایکه چه بود؟ چشم. گوش. شکم. کمر. حلق. دست. قلب. کبد. هیچ کدام. اگه ذهن ما اینقدر پاک بود که الان چار پنج تا دکترا داشتیم. به قول معروف از ذهن کج همان برون تراود که در اوست. جواب ما; حرف اول را نوشتیم "ک"، حرف دوم "ی" و حرف سوم را ناگم، ضایعه. یهو یه بحث علمی بین ما در گرفت. گفتیم، اهه اینو که همه ندارند که. جوابمان را پس گرفتیم. جواب جدید ما شد چه؟ احتمالا درست حدس زده اید. حرف اولش تغییر نکرد. حرف دوم به جای "ی" شد "و". حرف سومش را نمی گم، مکروهه. مورد بعدی. عده ای می روند دانشگاه یه همچین درس هایی پاس می کنند: "تحقیق در عملیات" چشم عده ای به جلد این کتاب افتاد. گفتند تحقیق در کدام عملیات؟ ذهن صاف جوانان غیور ما با دیدن کلمه عملیات مستقیم می رود سراغ ... نمی شه گفت. خودتان حدس بزنید. شانس ما این تحقیق در "عملیات" چند روش داشت. روش اولیه، ثانویه و روش S بزرگ. ملت طبق برداشت کجی که از "عملیات" داشتند روش های مختلف بالا را تشریح کردند: روش اولیه که هیچ عملیات عادیه، روش ثانویه خیلی ببخشید احتمالا با کاندوم است و روش S بزرگ، اسمش اشتباهه، در اصل روش K بزرگ مد نظر بوده است. یعنی خسر الدنیا و الآخره. اما در ادامه ی این مطلب و برای تماشای اذهان کج بعدی بریم به کلاس زبان یکی از دبیرستان های خودمان. معلم داشته گرامر درس می داده. موضوع: فعل، زمان حال کامل. شما ذهنتان کج شد؟ فکر نکنم. ولی تو کلاس همین که معلم تیتر را نوشته تمام حضار رگبار خنده ی عاشقانه شان را ول کرده اند تو محیط فرهنگی آنجا. همه شان پچ پچ هستند. معمولا اندکی وقت می بره تا سلول های عصبی اطلاعات دریافتی چشم را برسانند به مغز. مغز هم به هر حال باید اطلاعات را پردازش کند. تازه این سلول های عصبی پاسخ مغز به محرک مربوطه را باید برساند به اعضا. اینجا اعضا همان بچ و نیش است که قرار است با درک کج از مفهوم قضیه مثل کهره تا بناگوش باز شود. یعنه ماشاالله به سلول های عصبی آن محصلان. چه سرعت عملی. این موجودات عجیب الخلقه مغزشان توی دنگ چشمشان است. تیتر چه بود؟ "حال کامل" کجاش خنده داره؟ وقتی "حال" از مفهوم "حال کردن" استنباط شود دیگه خودتان بفهمید که حال کامل چه احساسی می تواند به خلق الله کج الذهن بدهد. خود حال خالیچی ملت را جذب می کند الان که حال به صورت کامل صورت گرفته که دیگه نور علی نور. خودم منم کم کم داره یه جوریم میشه. فکر جوانان ما در حالی رفته سراغ صحنه های غیر اخلاقی بعضی فیلم ها که در اصل باید می رفت سراغ اینکه فعل حال کامل چگونه فعلی است و ساختار و کاربردش چیست. از یک کلاس زبان دیگه خبر رسی که معلم داشته معنی لغت می گفته. از شانس خوش حضار رسیده به کلمه ی weaken معلم معنی کرده: ضعیف کردن. همان ثانیه ملت پچ پچ شان شروع شده که: ضعیف که کردن نداره برو قوی پیدا کن بابا و ... ملاحظه می فرمایید که چه نبوغی در درک و استنباط مفاهیم عمیق عرفانی در وجود منحوس این نسل جوان ما وجود دارد. همین "هدفمند کردن یارانه ها" را نگاه. از همین هم نهایت سواستفاده را می کنند. موقع اهدای فوش اینجوری می گویند که: فلان کار منافی عفت را با تو انجام می دهم، به طور هدفمند نه مثل سابق الکی و بی برنامه. به به. همین ها هستند که سر امتحان ادبیات، "افلاک" را به صورت "فلک دادن ها" معنی می کنند. این کجی ذهن عواقبی بس خطرناک دارد. زندگی صاحب یک ذهن کج همه جوره تحت تأثیر آن ذهن یه وری قرار می گیرد. دیگه آهنگ هم نمی توانند گوش کنند. چطور؟ الان دو تا مثال ازنم وجدان شما بیدار بشه. سال ها پیش قمیشی آهنگی خوانده بود این جوری: "میام تنها توی قلبت می شینم/ من و قلبت را جایی جا نذاری" روشنفکران توی مصراع اول به جای "قلبت" یه چیز دیگه را به کار می بردند که به احترام ماه مبارک رمضان از نوشتن آن واژه ی اصیل ایرانی پرهیز اکنیم. بی زحمت خودتان حدس بزنید. شهرزاد هم ترانه ای داشت اینجوری: ... توی یک لحظه ی تب دار توی ذهن من نشستی ... روشنفکران معاصر اینجا به جای ذهن همان واژه ی اصیل را به کار می برند. در مطلب بعدی به ادامه این موضوع خواهیم پرداخت. سوژه ی کج ذهنی سراغ داشتید خبرمان کنید. تا دیداری دیگر تن تان سالم، روحتان شاداب دلتان بی غم و ذهنتان صاف باد. بای.